โอ๊ยน้อ บักทองเอ้ย
บัดนี้สิเว่าถึงละนิทานก้อม
ตั้งแต่คราวพุทธกาล เป็นเรื่องจริงอิงตำนาน
อีสานเฮา ดอกพื้นบ้าน
เป็นเรื่องของบักทอง เป็นเรื่องของบักทอง
ฆ่าแม่ ซั่นแหล่ว
บักทองจูงควายตู้ไปแต่เช้า
เพิ่นสิฟ้าวไปไถนา บอกอีแม่ให้ฟ่าวมา
เอากับข้าวดอกมาส่ง ไถนาอยู่ผู้เดียว
ไถนาแดดกะฮ่อน กูหิวข้าว เพิ่นจ่ม
แม่ฟ่าวย่านลูกบ่ได้กินข้าว ผัดเอาก่องข้าวน้อยมา
ลูกเพิ่นเห็นผลัดด่าว่าเอามาน้อยแท้
เอามาน้อยตายแท้ เอามาน้อยตายแท้
สำพอ บ่คู่แข่วเพิ่น
บักทองมันจับแหกควายขึ้นมา
ฟาดใส่ขมับแม่มัน ย้อนเพิ่นหิวข้าวจนว่ามือสั่น
บักทองมันฆ่าแม่มันตาย ส่างมาใจฮ่ายแท้บักชาติซั่ว
เลี้ยงมาจนใหญ่ ฆ่าแม่ตาย จั่งแม่นซั่ว
บักทองฆ่าแม่เจ้าของตาย
กินข้าวจนอิ่ม ฮอดบ่หมดพอติบ งวกไปเบิ่งแม่
พลั้นบ่หายใจ ฮ่องไห้จนว่า บอกอีแม่ตื่นๆ ขึ้นมาใหม่
สุดท้ายสายไปแล้ว โอ้ว
บักทองมันจับแหกควายขึ้นมา
ฟาดใส่ขมับแม่มัน ย้อนเพิ่นหิวข้าวจนว่ามือสั่น
บักทองมันฆ่าแม่มันตาย ส่างมาใจฮ่ายแท้บักชาติซั่ว
เลี้ยงมาจนใหญ่ ฆ่าแม่ตาย จั่งแม่นซั่ว
บักทองฆ่าแม่เจ้าของตาย
กินข้าวจนอิ่ม ฮอดบ่หมดพอติบ งวกไปเบิ่งแม่
พลั้นบ่หายใจ ฮ่องไห้จนว่า บอกอีแม่ตื่นๆ ขึ้นมาใหม่
สุดท้ายสายไปแล้ว โอ้ว
บักทองฆ่าแม่